از رباعی نفسی تازه کنم

ما را بنویس قوم بی باور را 

ما خالق زخمهای یکدیگر را 

ما; پای شکسته بسته بر آتل را

ما; پشت فرو نشسته بر خنجر را 

جاویدان رافی

از این صین و سادها

وارونه می وزند در این کوچه باد ها

از یاد میروند در این خانه یاد ها

می خانه کنج خلوت صادق مآب هاست

مسجد حریم حرمت بی اعتقادها

احساس میکنند به جایی رسیده اند

شاگردهای تنبل از این صین و ساد ها

یل ها به خشم چاه برادر دچار یاس

دنیا به کام ماذنه سوز شغادها

آزادگان به حصر و به تبعید کوفته

_تاوان سر کشیدن از انقیاد ها!!_

مردم.. گروه ساقط مردم گرفته رو 

از خویشتن در آینه.. از شرم داد ها!!

خاموش و سر به زیر !!..چرا سر نمی کشند 

شمشیر در غلاف ابراجتهاد ها!!!؟؟

هی ها فریب !..مجتهد پیر شهر ما 

تکرار کن： بدا به شما اهل بادها!!

#جاویدان_رافی"

خزرم را فروختند

بالم شکست ...بال و پرم را فروختند
چشمم به خواب رفت سرم را فروختند


ماه مرا به بند کشیدند ابرها
خورشید های شعله ورم را فروختند


افتاد صد گره به تمام امیدهام
صدها دعای پشت سرم را فروختند


من تاج و تخت و بخت ندارم ولی همان
شال طلایی کمرم را فروختند

نیم به باد رفته ای از نیمه خودم
بغض سواحل خزرم را فروختند

از هفت سوی فاجعه زخمی است بال من
رحمت به دردشان ..سپرم را فروختند

دیگر امید در دل تنگم نمانده است
ته مانده های مختصرم را فروختند


جاویدان رافی

آتش و خون و بوسه

خون خوردن از دلم که آموخته است

سرخرمن محصول مرا سوخته است

این آتش و خون که در من افتاده پدر 

تقصیر نگاه آن پدرسوخته است...

جاویدان رافی

دوستان عزیز 

 در تلگرام و اینستاگرام هم همراه من باشید 

در هر دو با جستجوی عبارت javidanrafi@ به صفحه من متصل می شوید .لینک هر دو مورد در نوار بالای همین صفحه نیز در دسترس است

درودتان 

شعر به شرط چاقو

خنجر بکش ابروی چاقو کش تلافی را

تا در تنم پیدا کنی از نو غلافی را

جاهل ترین چاقو کشان پامناری که 

هرگز ندیده پای منبرهای" کافی" را

پیچیده ام در پیچش موهای مشکوکت 

تا سرنخی پیدا کنم شاید کلافی را

قافی کلافی مو ببافی می روم از دست
 از دست خواهم داد زنجیر قوافی را

ناز حریر و ترمه داری در تنت ای عشق

 که آبروی تازه دادی ترمه بافی را

جرمم چراغ قرمز لبهای ممنوع است

با بوسه ای معلوم کن حد خلافی را

چشمت خراج سالها ویرانی است از من 

پرداختم روی غمت رنج گزافی را

پایین بیا ماه بلند آوازه ام بنشین

کوتاه خواهم کرد هر حرف اضافی را

بردار ابرو ماه من تا مرهمی باشد 

زخم پلنگت شعر جاویدان رافی را...

جاویدان رافی

         

به بهانه خرمشهر خونین شهر و آنان که زخم جنگ را هنوز بر بالشان دارند

کبریت میکشم به تو خمیازه شدید

دیوار میزنم به تو ای پلک نا امید

این چندمین شب است که بیدار مانده اند

انگشتهای ملتهبم روی سررسید

بی خواب مانده اند غزل خانه های شهر

 مِی میزنم غزل غزل از رنجشی مدید

از عشقِ بین من و شما کم نوشته اند 

ای ترکش نشسته به نزدیکی ورید !

از روزهای فاجعه، خون، بغض، درد،.. آه

ای جنگ ای زمان من ای ماضی بعید

چرخیده اند درسرم از سالهای دور 

این خوابهای خیس پر از درد رو سفید

ترکش به بیخ شاهرگم بوسه میزند 

خمپاره عاشقانه صدا میزند "سعید"

عاشق شدم ستاره شدم مبتلا شدم

وقتی گلوله طعم گلوی مرا چشید

دنیا ی سرب و موشک و خمپاره بود و مرگ...

شهد شهید بود و قدمهای ناپدید

دستی جدا به شهر خدا وند میرسید

قلبی هنوز روی تل خاک می تپید

همرزمهای خاطره سازم کجا شدند؟

اسطوره های چشم نوازم کجا شدید؟؟؟!

انگار مثل خاطره های گلوی من

بوی غم جزایر مجنون نمیدهید

از سر پل ذهاب به هور العظیم عشق 

کانال میزدید،،مسافر نمیزدید!!

ای ترکش نشسته به نزدیکی ورید

 ای طعم عاشقانه بی وعده و وعید

از عشق کار من و تو دیگر گذشته است 

شوریم و عشق در شب ما میشود شهید

میراث دار تشنگی ام در حریق درد

 میریزد از گلوی عطش های من اسید 

کبریتهای خیس مرا موریانه خورد 

دیوارهای پلک مرا خستگی جوید

ای عشق ای تراکم سربی به سینه ام 

ای ترکش نشسته به نزدیکی ورید

جاویدان رافی

شبخوانی نیکلاس کیج در بزم لطفعلی خان زند

لب تو تیر بار بوسه ...چشات 

نیزه واسه شکار صد اهو 

مردم از بس مسلحی میگن 

نیکلاس کیجو میبری از رو 

طعم گیلاس داره رنگ لبات

بوی آویشن و انار میده 

موهاتو وا که می کنی به اتاق 

حس و حال بنفشه زار میده 

من یه تابوت خالی ام وقتی 

 زندگیم بی تو مردگی میشه 

عشق با تو دوندگی داره.. 

زندگی با تو زندگی میشه .

دونه های اناره رو لبهات

وقتی تو صحن باغ می خندی 

دندونات قند یزده.  قندونو 

وقتی وا می کنی و می بندی

چتر دست تو زیر بارونم 

توی پسکوچه های شهر حسود 

وقتی مردم  نگات می کردن 

هیچکس مثل من  حسود نبود

بغض سیگارهای بهمن رو 

می شکنم بی تو روی این سکو

پاشو از خواب دختر قصه

شعر تازه بخون برام و بگو  

بگو از عشق بی بهاِنه بگو 

 از بلندای عاشقانه بگو 

توی قلبم سیگارو خاموش کن 

گریه کن تو خودت ترانه بگو 

دست دژخیم دشمن مردم 

تو گوش خنده هات چک زده تا 

یادمون باشه اون که می خنده

توی کوچه مارو کتک زده تا...

رویامونو الک دولک بکنن  

دشتهامونو پر ترک بکنن

هرجا خواستیم  به عشق تکیه کنیم

به من و تو سه باره شک بکنن

آه ای مادر زمین دستم 

به جنون شکست الوده اس

قله هایی که فتحمون کردن

ارتفاعات پست الوده اس 

آه ای مادر زمین تلخم 

بغضهای سهندمو قی کن

خواب کرمان هنوز آشفته است 

لطفعلی خان زندمو قی کن

خوابای خیس تلخمون تا صبح

وحشت از انفجار موشک بود 

بهترین خاطرات بچگیمون

دفن چشمای یک عروسک بود 

مال اینجا و اونجا نیستی تو 

سرزمین نه... زمینو رامت کن

توی جغرافیا نمی گنجی 

کل تاریخ رو به نامت کن 

 

اگه عاشق نموندم و نشدم 

منو با یک ستاره تاخت بزن 

سنگو بردار و گریه کن الکی 

تو سر هر کسی که باخت بزن ...

تو دژ بی نفوذ کرمانی 

نه یه شهر خراب جنده شده 

دیگه این دفعه کم نمیارم 

لطفعلی خان زند زنده شده 

جاویدان رافی.

دیروانگی

سالها ست حساب درد هایم از دستهایم ...

اتفاقهای خوب و روزهای شاد 

کوتاهتر از موی این روزهای توست 

که بازار طلا را کساد می خواهد

سال که تکرار می شود تو را با غمهایت بزرگتر می کند 

و اینه به تکه های کوچکتری 

 تبدیل می شود 

وقتی می شکنی ...

من به تمام اتفاقات زندگی در تمام روزهایی که گذشته فکر میکنم

بارها از بالای خودم افتاده ام 

 پایین تر از پس کوچه های شوش تا بالاتر از برج های یاسر را زیسته ام 

و در اعماق کوتاهشان قدم زده ام 

و هر سال فکر میکنم 

ای کاش رویای صلح آمیز  خانه های بی در و دیوار با سیزده از خوابهایمان بدر نمی شد 

 و من هر سال سبزه را به تکثیر موی سفیدت گره نمی زدم 

به غلغله اندوه در خانه های این در و دیوار های فاصله پرور

بگذار موی بلند به تو بیاید و بخت کوتاه به من 

بگذار موهایت را بلند ببافم 

و توی خیابان مانند مردی شاد قدم بزنم 

تا بلند بخوانم  

 _ کاشا تقویم  چرخش مداومی از بیست و هفت اسفند تا چهارده فروردین بود ....

#جاویدان_رافی 

#اوقات_خوش آن بود که با دوست به سر شد 

باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود 

#بهشت آنجاست که آزاری نباشد 

کسی را با کسی کاری نباشد 

آه از این نود و پنج

سرگیجه های خالی من کیستم بودی

بهت عجیب هستم اما نیستم بودی

آه ای نود با رنج از پنجت گذشت این ماه

زخمی ترین سالی که در آن زیستم بودی 

بی شک نود و پنج  در نود و رنج ترین حالت ممکن خود بود و گذشت این  سالی که نفسهای آخرش را می کشد سال بی پرندگی بود از بس پرنده های رها را در اسمان آبی نامعلوم پرداد.در آسمان تیره بی برگشت... از بس که پُر بود از خبر بد 

روزی نشد  که چشم وا کنیم و خبر بد به گوشمان نریزد... کابوس مرگهای پی در پی ...انفجارهای خونین ...قطار های در آتش بی مسوولیتی خاکستر شده ...اتشنشان های در آتش مانده پلاسکو و زخم عمیق و بی مرهم بی ترانگی ..کولبرهای مظلوم ..گورخوابهای گم شده در بهت عظیم فراموشی و ..و ..و ..رفتن عزیزانی که رفتنشان درد بود در هوایی که سرد بود  استاد عباس کیارستمى  داوود رشیدى ، على معلم ، دنیا فنى زاده ، جعفر والى ، اصغر بیچاره ، حبیب محبیان ، بهمن زرین پور ، پرویز شاهین خو , کاظم افرند نیا ، حسن جوهرچى ،  مهرى راد ، مهین کسمایى ، افشین یداللهى ، تونى زرین دست ، خسرو شجاع زاده .ملیحه نیکجو مند...چقدر ادامه پیدا می کند این لیست اگر بخواهیم بنویسیم و این غم انگیز است فاتحه ای نثار روح همه این عزیزان در پایان این سال شگفت سرشار از ترانه های غم انگیز با امید به سالی بهتر ...اگرچه دریغی همواره با ماست..  

#آه از این نود و پنج این کبیسه مرگ اندیش

جاویدان رافی 30 اسفندماه نود و رنج

آن چشمهات" موسویان" مجازی اند

موهای تو ؛ عوامل هر فتنه سازی اند 

آن چشمهات؛ موسویان مجازی اند 

با اذن تو معاشر کروبیان شدم

کروبیان به دیدنت از دور راضی اند 

در چهار راه های جهان بوق می کشند 

چشمان تو ...به فکر ترافیک سازی اند 

لبهای سرخ وسوسه انگیز تو _چراغ _

هر دو علامت خطر بعد بازی اند  

-لیلانه نامه- های تو  ابن السلام را

رندانه در تدارک مجنون گدازی اند 

__-__

در حصر خود بگیر مرا تا نمرده ام 

من رهنورد راه چنین ترکتازی ام

تقریر میکنند دو چشمت برای من 

به خاطرات کهنه ات آسان ببازی ام

من آشنا به قاعده ها نیستم هنوز 

من شاعری معاصر ، از عصر ماضی ام 

__-__

وقتی ردیف نیست جهانم به عمد  غیر

وقتی ردیف و قافیه هایم مجازی اند 

دیوارهای شهر به حصرم کشیده اند 

مشغول امر رایج مهمان نوازی اند 

جایی نمی روند دو پایم که نیستی  

دونیمه از من و تو دو خط موازی اند

حکم از تو ماه فتنه برانگیز ..چشم هام

عمری است در محاصره بی حکم قاضی اند...!!

جاویدان رافی

ردیف این غزل از روی عمد پرپر شد!!!

خیال سعدی شیرین سخن مکدر شد...

"" جاویدان رافی"