آه از این نود و پنج

سرگیجه های خالی من کیستم بودی

بهت عجیب هستم اما نیستم بودی

آه ای نود با رنج از پنجت گذشت این ماه

زخمی ترین سالی که در آن زیستم بودی 

بی شک نود و پنج  در نود و رنج ترین حالت ممکن خود بود و گذشت این  سالی که نفسهای آخرش را می کشد سال بی پرندگی بود از بس پرنده های رها را در اسمان آبی نامعلوم پرداد.در آسمان تیره بی برگشت... از بس که پُر بود از خبر بد 

روزی نشد  که چشم وا کنیم و خبر بد به گوشمان نریزد... کابوس مرگهای پی در پی ...انفجارهای خونین ...قطار های در آتش بی مسوولیتی خاکستر شده ...اتشنشان های در آتش مانده پلاسکو و زخم عمیق و بی مرهم بی ترانگی ..کولبرهای مظلوم ..گورخوابهای گم شده در بهت عظیم فراموشی و ..و ..و ..رفتن عزیزانی که رفتنشان درد بود در هوایی که سرد بود  استاد عباس کیارستمى  داوود رشیدى ، على معلم ، دنیا فنى زاده ، جعفر والى ، اصغر بیچاره ، حبیب محبیان ، بهمن زرین پور ، پرویز شاهین خو , کاظم افرند نیا ، حسن جوهرچى ،  مهرى راد ، مهین کسمایى ، افشین یداللهى ، تونى زرین دست ، خسرو شجاع زاده .ملیحه نیکجو مند...چقدر ادامه پیدا می کند این لیست اگر بخواهیم بنویسیم و این غم انگیز است فاتحه ای نثار روح همه این عزیزان در پایان این سال شگفت سرشار از ترانه های غم انگیز با امید به سالی بهتر ...اگرچه دریغی همواره با ماست..  

#آه از این نود و پنج این کبیسه مرگ اندیش

جاویدان رافی 30 اسفندماه نود و رنج