از این صین و سادها

وارونه می وزند در این کوچه باد ها

از یاد میروند در این خانه یاد ها

می خانه کنج خلوت صادق مآب هاست

مسجد حریم حرمت بی اعتقادها

احساس میکنند به جایی رسیده اند

شاگردهای تنبل از این صین و ساد ها

یل ها به خشم چاه برادر دچار یاس

دنیا به کام ماذنه سوز شغادها

آزادگان به حصر و به تبعید کوفته

_تاوان سر کشیدن از انقیاد ها!!_

مردم.. گروه ساقط مردم گرفته رو 

از خویشتن در آینه.. از شرم داد ها!!

خاموش و سر به زیر !!..چرا سر نمی کشند 

شمشیر در غلاف ابراجتهاد ها!!!؟؟

هی ها فریب !..مجتهد پیر شهر ما 

تکرار کن： بدا به شما اهل بادها!!

#جاویدان_رافی"

خزرم را فروختند

بالم شکست ...بال و پرم را فروختند
چشمم به خواب رفت سرم را فروختند


ماه مرا به بند کشیدند ابرها
خورشید های شعله ورم را فروختند


افتاد صد گره به تمام امیدهام
صدها دعای پشت سرم را فروختند


من تاج و تخت و بخت ندارم ولی همان
شال طلایی کمرم را فروختند

نیم به باد رفته ای از نیمه خودم
بغض سواحل خزرم را فروختند

از هفت سوی فاجعه زخمی است بال من
رحمت به دردشان ..سپرم را فروختند

دیگر امید در دل تنگم نمانده است
ته مانده های مختصرم را فروختند


جاویدان رافی

به بهانه خرمشهر خونین شهر و آنان که زخم جنگ را هنوز بر بالشان دارند

کبریت میکشم به تو خمیازه شدید

دیوار میزنم به تو ای پلک نا امید

این چندمین شب است که بیدار مانده اند

انگشتهای ملتهبم روی سررسید

بی خواب مانده اند غزل خانه های شهر

 مِی میزنم غزل غزل از رنجشی مدید

از عشقِ بین من و شما کم نوشته اند 

ای ترکش نشسته به نزدیکی ورید !

از روزهای فاجعه، خون، بغض، درد،.. آه

ای جنگ ای زمان من ای ماضی بعید

چرخیده اند درسرم از سالهای دور 

این خوابهای خیس پر از درد رو سفید

ترکش به بیخ شاهرگم بوسه میزند 

خمپاره عاشقانه صدا میزند "سعید"

عاشق شدم ستاره شدم مبتلا شدم

وقتی گلوله طعم گلوی مرا چشید

دنیا ی سرب و موشک و خمپاره بود و مرگ...

شهد شهید بود و قدمهای ناپدید

دستی جدا به شهر خدا وند میرسید

قلبی هنوز روی تل خاک می تپید

همرزمهای خاطره سازم کجا شدند؟

اسطوره های چشم نوازم کجا شدید؟؟؟!

انگار مثل خاطره های گلوی من

بوی غم جزایر مجنون نمیدهید

از سر پل ذهاب به هور العظیم عشق 

کانال میزدید،،مسافر نمیزدید!!

ای ترکش نشسته به نزدیکی ورید

 ای طعم عاشقانه بی وعده و وعید

از عشق کار من و تو دیگر گذشته است 

شوریم و عشق در شب ما میشود شهید

میراث دار تشنگی ام در حریق درد

 میریزد از گلوی عطش های من اسید 

کبریتهای خیس مرا موریانه خورد 

دیوارهای پلک مرا خستگی جوید

ای عشق ای تراکم سربی به سینه ام 

ای ترکش نشسته به نزدیکی ورید

جاویدان رافی

زنده ماندن بی تو

اگر چه زنده ماندن بی تو یک معضل نخواهد شد

شدم شکل معمایی که بی تو حل نخواهد شد

اگر پیغمبری هم شیوه روز و شبم باشد.

برایم آیه ای مانند تو منزل نخواهد شد ...

جاویدان رافی

پرنده فکر نمی کرد به دام عشق بیفتد

و در کنار تو شاید شبی شدم متکثّر
الهه ازلی با قشنگی متغیّر

"قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال"
تو را چگونه بخوانم قشنگ نامتصوّر

تو روح هر چه شرابی که کهنه...می ریزی شور
میان رگ به رگ شعر خسته متأثر

همان یگانه تن و روح بی بدل که تو باشی
میان این همه زیبای تلخ خوش متظاهر

تسلسل غزلی عارفانه چشم سیاهت
دو چشم؟..نه ..گل صوفی؟..نه ..یک پیاله مخدّر

 تو اوّل°آخرِ اصلا نایست هیچ کجایی
شروع من هستی ..انتهای قصه مسافر

زمین همین و زمان نیز هم همین تا هست
و سرنوشت غریب من و تو لا یتغیّر

پرنده فکر نمی کرد به دام عشق بیفتد
و بوسه بوسه ببخشد
                            به عشق روح معاصر


                       ¤¤¤
نگو لبان من از شعر می تراود ..تنها

• تو گفتی و تو نوشتی و من شدم متشاعر...

#جاویدان_رافی

پ.ن:یک.سهراب سپهری. بهترین تعریف را از کلمه قشنگ ارایه داده روحش شاد
دو.ممنونم از دوستانی که  حس می شوند  و آن دیگران را نیز دوست دارم ممنون که می خوانید و می اندیشید.
سه.رسالت ما شادی و عشق است
چهار.#در مصرف عشق صرفه جویی نکنید...
#شاعر گلوی خاطره اش زخمی است

زخم زبان به شاعر از این بیشتر نزن

دور و بر خرابه این خانه پر نزن
اصلا نیا به این دل دیوانه سر نزن

پر در حریق جان بر آشفته ام نکش
آتش به جان این دل خونین جگر نزن

عمری است عشق رفته از این خانه جان من
متروکه است صاحب این خانه در نزن

از ما بهار شوق تو چون بادها گذشت
بر ریشه های باغ زمستان تبر نزن

هم شادی ام ز توست هم اندوه بی حدم
شمشیر می زنی بزن و مختصر نزن

بگذار تا بدون تو باشم که سالهاست
من بی توام تو بی منی.. هی نیشتر نزن

شرمنده شعر حال خوش و خرمی نداشت
زخم زبان به شاعر از این بیشتر نزن ...


جاویدان رافی

جهان گرفتار..

جهان گرفتار جنونی ادواری میشود  

                               وقتی  

                               به اوازی    پرنده ای را  

                                  معتاد میکنند  

                                  به لبخندی    شاعری را... 

                                     

                                                                                     جاویدان رافی

#شاعر گلوی خاطره اش زخمی است...