این مطلب همزمان با سالگرد فروغ عزیز در صفحه اینستاگرام منتشر شده است
بیست و چهارم بهمن ماه سالگشت بی فروغ شدن ادبیات. و شعر معاصر ایران است..فروغِ اسیر دیوارهای غمزده شهری فرومرده در یاسی انگار ابدی برای شاعر... فروغِ عصیانگر سالهای درد و فراموشی و فروغ تولد دیگر زنی در استانه فصلی سرد ...امسال سالِ مرگ بود انقدر که گرفت و برد پاره هایی از تن مغموم شهر را ...
یک هم پوران بود که برد یکی هم پوران بود که رفت و بوی فروغ را با خود برد مرگ.پوران فرخزاد به فاصله یک روز از سالگرد تولد خواهر دردانه اش تلخی اورد و درد افزود زنی که بین نزدیکان فروغ بیشترین تلاش را برای شناساندن فروغ واقعی صورت داد و پیرایه های بسیاری را از چهره ادبی این شاعر معاصر زدود همیشه در تمام سالگشت های تولد و مرگ فروغ تمام تلاشش برای حرمت افزایی و گرامیداشت فروغ بود و همه گونه رنجی به جان خرید تا امروز فروغی پر فروغ تر و شفاف تر در معرض دید جمعیت دوستدارانش باشد امسال اما قاعده دیگر شد گویی و دوستداران فروغ راهی به خلوت همیشگی به تاریخ معهود مرگ بر مزار نیافتند در مزار ظهیراادوله بسته بود و دوستداران فروغ نتوانستند مثل هر سال دور هم جمع شوند و شعرهایش را بخوانند پس با احترام به زنده یاد پوران عزیز می خواهم اگر چه کم و کوتاه از فروغ بنویسم ...فروغ را باید شناخت فروغ را باید از زاویه هنرمندی اش شناخت شاید هیچ زنی در تاریخ ایران نتوان سراغ گرفت که اینگونه در معرض قضاوتهای گوناگون قرار گرفته باشد قضاوتهایی که هر کدام نماینده نوعی نگاه و باز تابنده بخشی از زاویه دید افراد مختلف در طول سالیان طولانی به فروغ, شعرش و زندگی اش بوده است به راستی اگر امروز می توانیم در رابطه با فروغ این همه حرافی کنیم و خیلی ها میتوانند به درختان کم بر و بار خود زیر سایه اش شاخ و برگ بدهند. غیر از این است که همه را مدیون شفافیت و صداقت و راست گونه گی فروغ در تمامی ابعاد زندگی اش هستیم جز این است که فروغ هر چه بود را روی داریه میریخت و هیچ ابایی از اینکه خود خودش باشد نداشت آری فروغ خودش بود شجاعت خود بودن و آینه بودن در جامعه ای که هنوز هم پس از این همه سال تحملش آنچنان برنیامده که شکوه فروغ را بتواند فریاد زند و این مایهء عشق را بر قله های رفیعی که لایقش است بر بنشاند.
وقتی حاصل گران سنگ شاعرانگی. و زیست هنرمندانه فروغ را در کنار عمر کوتاهش مورد بررسی قرار می دهیم قله ای می بینیم برآمده در دورانی کوتاه سر برآورده بر بلندی هایی که کمتر کسانی توانسته اند در آسمان ادب ایران حتی با متر و معیارهای امروزی ما به آن بر رسند...شگفت آنکه هر گروهی نیز متر ومعیار خود را درست میداند و بر به حق بودن قضاوت خود نسبت به فروغ مصرّ است اما واقعیت این است که بسیاری بیراهه رفته اند و قضاوتی شایسته و بایسته جایگاه او نداشته اند ..به اعتقاد خیلی از منتقدین فروغ واقعی در دومجموعه آخرش متبلور شده است و مجموعه های اول او را فاقد عناصر ترجیحی در شعر معاصر می دانند اگر چه تردیدی نیست که فروغ در دومجموعه اخر تعالی روحی و شخصیتی پیدا کرده است و خط روشنی از نور را بر شعر تابانیده و حسرت نیمه کاره ماندن این کشف و شهود و تعالی را بر دل ادب دوستان و. و ادبیات شناسان بر نشانده که اگر می ماند بی شک این سیر تعالی راه به گوشه هایی ژرف تر و ناگشوده تر از شعر معاصر می برد و شعر امروز چند قدمی از خودش جلوتر بود لکن مجموعه های اول او را نیز می توان در بستر ادبیات و مفاهیم ساختار شکنانه اش در تقابل با سنتهای جامعه و باور به باورهای زنانگی و فریاد های زن بودن ,گریز از چهار چوب های از پیش تعیین شده و بسیاری نوآوری ها ی بیانی و مفهومی مورد ستایش تدقیق و بررسی قرار داد مگر نه اینکه فروغ بدون عبور از زندان اسیر و فراز آمدن بر دیوار عصیان. فروغی که می شناسیم نمی شد؟
منم آن مرغ ..آن مرغی که دیری است
به سر اندیشه پرواز دارم
سرودم ناله شد در سینه تنگ
به حسرتها سر آمد روزگارم
این گونه صریح عشق به تعالی و پرواز روح از کشمکش های روزمرگی را فریاد زدن آن هم در اولین مجموعه اش اسیر خود بیان صریح لزوم شکستن قفس تنگی است که فروغ را در خود پربسته می خواهد و دخترکی بیست ساله فریاد می زند از دردی که تقابل او با جهان بدبین مردسالار به جانش می افکند
آنکس که مرا نشاط و مستی داد
آنکس که مرا امید و شادی بود
هر جا که نشست بی تامل گفت
او یک زن ساده لوح عادی بود
می سوزم از این دورویی و نیرنگ
یکرنگی کودکانه می خواهم
ای مرگ از آن لبان خاموشت
یک بوسه جاودانه می خواهم ...
ارزشهایی را در سه اثر اول او توانیم یافت اگر نگاه ما به او عارفی را در سیر سلوکش ببیند که از پایین ترین پله های عرفان و از دقیق شدن در رازهای جسم تا پرواز کردن تا پروانگی های روح ما را به زنی می رساند در استانه فصلی سرد با ایمانی که اگر سرانجامی دیگر داشت یقینی به ارمغان می آورد از جنس معجزه در کلمات
...باری فروغ را می خوانیم دیگر بار و دیگر بار ...شاعری که تولدی دیگر یافت تا شعر امروز را چند پله بر شانه های رنج خود بالاتر بیاورد ...فروغ را بخوانیم فارغ از نگاه کوته بینانه به زندگی شخصی فروغ ,فارغ از نسبتهای ناروایی که برخی افراد انگار از قرقره کردن آنها لذتی وافر میبرند
که صد البته شعر فروغ همیشه خود دندان شکن ترین پاسخها بر صورت نشُسته این ادیب نمایان بوده است..
دلم گرفته است
دلم گرفته است
به ایوان می روم و انگشتانم را
بر پوست کشیده ی شب می کشم
چراغ های رابطه تاریکند
چراغهای رابطه تاریکند
کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردنی ست...
حق یارتان
جاویدان رافی
نظر خود را بنویسید دوستان ارزومند شادی هایتان..
