استغاثه دختری اسکیمو در حوالی تهران

گاهی دلم می خواهد 

سفری اکتشافی باشم به قطب 

که هیچ بهانه ای نمی تواند آنرا لغو کند

 

گاهی می خواهم هواپیمایی باشم 

که این همه ادم را ترک می کند

به دوردست های خالی از سکنه 

 و مرا با خود می برد 

و می برد مرا با خود

 که گاهی دلم می خواهد خلبانی باشم  

پریده از آسمان همین تهران

که هیچ به پشت سرش فکر هم نمی کند 

و دلش نمی سوزد وقتی سوخت هواپیمایش

در آخرین نقطه بی برگشت تمام می شود

 

و می خواهد دریاچه ای باشد کوچک

وقتی "سقوط" دنبال بالشی برای نمردن سر از آخرین نقطه زمین در آورده است

 گاهی می خواهم شفقی قطبی باشم 

که هفت رنگ لبخند  به لبهای آخرین خلبان گمشده در آخرین دقایق هستی  می نشاند 

وقتی اذوقه اش تمام می شود 

و توله گرگ ها و خرس ها را عاشق خود می کند

گاهی دلم می خواهد در اخرین دقیقه بی روح دختری اسکیمو باشی که بلد است چطور یک خلبان را زنده از دهان خرسهای قطبی در بیاورد...

 

تا هر روز دود نشوم 

و از دودکش کلبه آخرین اسکیموی غیر بومی در گوشه غم انگیزی از تهران بیرون نزنم ...

جاویدان رافی

از رباعی نفسی تازه کنم

ما را بنویس قوم بی باور را 

ما خالق زخمهای یکدیگر را 

ما; پای شکسته بسته بر آتل را

ما; پشت فرو نشسته بر خنجر را 

جاویدان رافی

از این صین و سادها

وارونه می وزند در این کوچه باد ها

از یاد میروند در این خانه یاد ها

می خانه کنج خلوت صادق مآب هاست

مسجد حریم حرمت بی اعتقادها

احساس میکنند به جایی رسیده اند

شاگردهای تنبل از این صین و ساد ها

یل ها به خشم چاه برادر دچار یاس

دنیا به کام ماذنه سوز شغادها

آزادگان به حصر و به تبعید کوفته

_تاوان سر کشیدن از انقیاد ها!!_

مردم.. گروه ساقط مردم گرفته رو 

از خویشتن در آینه.. از شرم داد ها!!

خاموش و سر به زیر !!..چرا سر نمی کشند 

شمشیر در غلاف ابراجتهاد ها!!!؟؟

هی ها فریب !..مجتهد پیر شهر ما 

تکرار کن： بدا به شما اهل بادها!!

#جاویدان_رافی"

آتش و خون و بوسه

خون خوردن از دلم که آموخته است

سرخرمن محصول مرا سوخته است

این آتش و خون که در من افتاده پدر 

تقصیر نگاه آن پدرسوخته است...

جاویدان رافی

دوستان عزیز 

 در تلگرام و اینستاگرام هم همراه من باشید 

در هر دو با جستجوی عبارت javidanrafi@ به صفحه من متصل می شوید .لینک هر دو مورد در نوار بالای همین صفحه نیز در دسترس است

درودتان 

شعر به شرط چاقو

خنجر بکش ابروی چاقو کش تلافی را

تا در تنم پیدا کنی از نو غلافی را

جاهل ترین چاقو کشان پامناری که 

هرگز ندیده پای منبرهای" کافی" را

پیچیده ام در پیچش موهای مشکوکت 

تا سرنخی پیدا کنم شاید کلافی را

قافی کلافی مو ببافی می روم از دست
 از دست خواهم داد زنجیر قوافی را

ناز حریر و ترمه داری در تنت ای عشق

 که آبروی تازه دادی ترمه بافی را

جرمم چراغ قرمز لبهای ممنوع است

با بوسه ای معلوم کن حد خلافی را

چشمت خراج سالها ویرانی است از من 

پرداختم روی غمت رنج گزافی را

پایین بیا ماه بلند آوازه ام بنشین

کوتاه خواهم کرد هر حرف اضافی را

بردار ابرو ماه من تا مرهمی باشد 

زخم پلنگت شعر جاویدان رافی را...

جاویدان رافی

         

به بهانه خرمشهر خونین شهر و آنان که زخم جنگ را هنوز بر بالشان دارند

کبریت میکشم به تو خمیازه شدید

دیوار میزنم به تو ای پلک نا امید

این چندمین شب است که بیدار مانده اند

انگشتهای ملتهبم روی سررسید

بی خواب مانده اند غزل خانه های شهر

 مِی میزنم غزل غزل از رنجشی مدید

از عشقِ بین من و شما کم نوشته اند 

ای ترکش نشسته به نزدیکی ورید !

از روزهای فاجعه، خون، بغض، درد،.. آه

ای جنگ ای زمان من ای ماضی بعید

چرخیده اند درسرم از سالهای دور 

این خوابهای خیس پر از درد رو سفید

ترکش به بیخ شاهرگم بوسه میزند 

خمپاره عاشقانه صدا میزند "سعید"

عاشق شدم ستاره شدم مبتلا شدم

وقتی گلوله طعم گلوی مرا چشید

دنیا ی سرب و موشک و خمپاره بود و مرگ...

شهد شهید بود و قدمهای ناپدید

دستی جدا به شهر خدا وند میرسید

قلبی هنوز روی تل خاک می تپید

همرزمهای خاطره سازم کجا شدند؟

اسطوره های چشم نوازم کجا شدید؟؟؟!

انگار مثل خاطره های گلوی من

بوی غم جزایر مجنون نمیدهید

از سر پل ذهاب به هور العظیم عشق 

کانال میزدید،،مسافر نمیزدید!!

ای ترکش نشسته به نزدیکی ورید

 ای طعم عاشقانه بی وعده و وعید

از عشق کار من و تو دیگر گذشته است 

شوریم و عشق در شب ما میشود شهید

میراث دار تشنگی ام در حریق درد

 میریزد از گلوی عطش های من اسید 

کبریتهای خیس مرا موریانه خورد 

دیوارهای پلک مرا خستگی جوید

ای عشق ای تراکم سربی به سینه ام 

ای ترکش نشسته به نزدیکی ورید

جاویدان رافی

شبخوانی نیکلاس کیج در بزم لطفعلی خان زند

لب تو تیر بار بوسه ...چشات 

نیزه واسه شکار صد اهو 

مردم از بس مسلحی میگن 

نیکلاس کیجو میبری از رو 

طعم گیلاس داره رنگ لبات

بوی آویشن و انار میده 

موهاتو وا که می کنی به اتاق 

حس و حال بنفشه زار میده 

من یه تابوت خالی ام وقتی 

 زندگیم بی تو مردگی میشه 

عشق با تو دوندگی داره.. 

زندگی با تو زندگی میشه .

دونه های اناره رو لبهات

وقتی تو صحن باغ می خندی 

دندونات قند یزده.  قندونو 

وقتی وا می کنی و می بندی

چتر دست تو زیر بارونم 

توی پسکوچه های شهر حسود 

وقتی مردم  نگات می کردن 

هیچکس مثل من  حسود نبود

بغض سیگارهای بهمن رو 

می شکنم بی تو روی این سکو

پاشو از خواب دختر قصه

شعر تازه بخون برام و بگو  

بگو از عشق بی بهاِنه بگو 

 از بلندای عاشقانه بگو 

توی قلبم سیگارو خاموش کن 

گریه کن تو خودت ترانه بگو 

دست دژخیم دشمن مردم 

تو گوش خنده هات چک زده تا 

یادمون باشه اون که می خنده

توی کوچه مارو کتک زده تا...

رویامونو الک دولک بکنن  

دشتهامونو پر ترک بکنن

هرجا خواستیم  به عشق تکیه کنیم

به من و تو سه باره شک بکنن

آه ای مادر زمین دستم 

به جنون شکست الوده اس

قله هایی که فتحمون کردن

ارتفاعات پست الوده اس 

آه ای مادر زمین تلخم 

بغضهای سهندمو قی کن

خواب کرمان هنوز آشفته است 

لطفعلی خان زندمو قی کن

خوابای خیس تلخمون تا صبح

وحشت از انفجار موشک بود 

بهترین خاطرات بچگیمون

دفن چشمای یک عروسک بود 

مال اینجا و اونجا نیستی تو 

سرزمین نه... زمینو رامت کن

توی جغرافیا نمی گنجی 

کل تاریخ رو به نامت کن 

 

اگه عاشق نموندم و نشدم 

منو با یک ستاره تاخت بزن 

سنگو بردار و گریه کن الکی 

تو سر هر کسی که باخت بزن ...

تو دژ بی نفوذ کرمانی 

نه یه شهر خراب جنده شده 

دیگه این دفعه کم نمیارم 

لطفعلی خان زند زنده شده 

جاویدان رافی.

دیروانگی

سالها ست حساب درد هایم از دستهایم ...

اتفاقهای خوب و روزهای شاد 

کوتاهتر از موی این روزهای توست 

که بازار طلا را کساد می خواهد

سال که تکرار می شود تو را با غمهایت بزرگتر می کند 

و اینه به تکه های کوچکتری 

 تبدیل می شود 

وقتی می شکنی ...

من به تمام اتفاقات زندگی در تمام روزهایی که گذشته فکر میکنم

بارها از بالای خودم افتاده ام 

 پایین تر از پس کوچه های شوش تا بالاتر از برج های یاسر را زیسته ام 

و در اعماق کوتاهشان قدم زده ام 

و هر سال فکر میکنم 

ای کاش رویای صلح آمیز  خانه های بی در و دیوار با سیزده از خوابهایمان بدر نمی شد 

 و من هر سال سبزه را به تکثیر موی سفیدت گره نمی زدم 

به غلغله اندوه در خانه های این در و دیوار های فاصله پرور

بگذار موی بلند به تو بیاید و بخت کوتاه به من 

بگذار موهایت را بلند ببافم 

و توی خیابان مانند مردی شاد قدم بزنم 

تا بلند بخوانم  

 _ کاشا تقویم  چرخش مداومی از بیست و هفت اسفند تا چهارده فروردین بود ....

#جاویدان_رافی 

#اوقات_خوش آن بود که با دوست به سر شد 

باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود 

#بهشت آنجاست که آزاری نباشد 

کسی را با کسی کاری نباشد 

فروغ فرخزاد پیشانی بلند شعر

این مطلب همزمان با سالگرد فروغ عزیز در صفحه اینستاگرام منتشر شده است 

 بیست و چهارم بهمن ماه سالگشت بی فروغ شدن ادبیات. و شعر معاصر ایران است..فروغِ اسیر دیوارهای غمزده شهری فرومرده در یاسی انگار ابدی برای شاعر... فروغِ عصیانگر سالهای درد و فراموشی و فروغ تولد دیگر زنی در استانه فصلی سرد ...امسال سالِ مرگ بود انقدر که گرفت و برد پاره هایی از تن مغموم شهر را ...

یک هم پوران بود که برد یکی هم پوران بود که رفت و بوی فروغ را با خود برد  مرگ.پوران فرخزاد به فاصله یک روز از سالگرد تولد خواهر دردانه اش  تلخی اورد و درد افزود زنی که بین نزدیکان فروغ بیشترین تلاش را برای شناساندن فروغ واقعی صورت داد و پیرایه های بسیاری را از چهره ادبی این شاعر معاصر زدود همیشه در تمام سالگشت های تولد و مرگ فروغ تمام تلاشش برای حرمت افزایی و گرامیداشت فروغ بود و همه گونه رنجی به جان خرید تا امروز فروغی پر فروغ تر و شفاف تر در معرض دید جمعیت دوستدارانش باشد امسال اما قاعده دیگر شد گویی و دوستداران فروغ راهی به خلوت همیشگی به تاریخ معهود مرگ بر مزار نیافتند در مزار ظهیراادوله بسته بود و دوستداران فروغ نتوانستند مثل هر سال دور هم جمع شوند و شعرهایش را بخوانند  پس با احترام به زنده یاد پوران عزیز می خواهم اگر چه کم و کوتاه  از فروغ بنویسم ...فروغ را باید شناخت فروغ را باید از زاویه هنرمندی اش شناخت شاید هیچ زنی در تاریخ ایران نتوان سراغ گرفت که اینگونه در معرض قضاوتهای گوناگون قرار گرفته باشد قضاوتهایی که هر کدام نماینده نوعی نگاه و باز تابنده بخشی از زاویه دید افراد مختلف در طول سالیان طولانی  به فروغ, شعرش و زندگی اش بوده است به راستی اگر امروز می توانیم در رابطه با فروغ این همه حرافی کنیم و خیلی ها میتوانند به درختان کم بر و بار خود زیر سایه اش شاخ و برگ بدهند. غیر از این است که همه را مدیون شفافیت و صداقت و راست گونه گی فروغ در تمامی ابعاد زندگی اش هستیم جز این است که فروغ هر چه بود را روی داریه میریخت و هیچ ابایی از اینکه خود خودش باشد نداشت آری فروغ خودش بود شجاعت خود بودن و آینه بودن در جامعه ای که هنوز هم پس از این همه سال تحملش آنچنان برنیامده که شکوه فروغ را بتواند فریاد زند و این مایهء عشق را بر قله های رفیعی که لایقش است بر بنشاند.

وقتی حاصل گران سنگ شاعرانگی. و زیست هنرمندانه فروغ را در کنار عمر کوتاهش مورد بررسی قرار می دهیم قله ای می بینیم برآمده در دورانی کوتاه سر برآورده بر بلندی هایی که کمتر کسانی توانسته اند در آسمان ادب ایران حتی با متر و معیارهای امروزی ما به آن بر رسند...شگفت آنکه هر گروهی نیز متر ومعیار خود را درست میداند و بر به حق بودن قضاوت خود نسبت به فروغ مصرّ است اما واقعیت این است که بسیاری بیراهه رفته اند و قضاوتی شایسته و بایسته جایگاه او نداشته اند ..به اعتقاد خیلی از منتقدین فروغ واقعی در دومجموعه آخرش متبلور شده است و مجموعه های اول او را فاقد عناصر ترجیحی در شعر معاصر می دانند اگر چه تردیدی نیست که فروغ در دومجموعه اخر تعالی روحی و شخصیتی پیدا کرده است و خط روشنی از نور را بر شعر تابانیده و حسرت نیمه کاره ماندن این کشف و شهود و تعالی را بر دل ادب دوستان و. و ادبیات شناسان بر نشانده که اگر می ماند بی شک این سیر تعالی راه به گوشه هایی ژرف تر و ناگشوده تر از شعر معاصر می برد و شعر امروز چند قدمی  از خودش جلوتر بود لکن مجموعه های اول او را نیز می توان در بستر ادبیات و مفاهیم ساختار شکنانه اش در تقابل با سنتهای جامعه و باور به باورهای زنانگی و فریاد های زن بودن ,گریز از چهار چوب های از پیش تعیین شده و بسیاری نوآوری ها ی  بیانی و مفهومی مورد ستایش تدقیق و  بررسی قرار داد مگر نه اینکه فروغ بدون عبور از زندان اسیر و فراز آمدن بر دیوار عصیان. فروغی که می شناسیم نمی شد؟ 

منم آن مرغ ..آن مرغی که دیری است 

به سر اندیشه پرواز دارم 

سرودم ناله شد در سینه تنگ 

به حسرتها سر آمد روزگارم 

این گونه صریح عشق به تعالی و پرواز روح از کشمکش های روزمرگی را فریاد زدن آن هم در اولین مجموعه اش اسیر خود بیان صریح لزوم شکستن قفس تنگی است که فروغ را در خود پربسته می خواهد و دخترکی بیست ساله فریاد می زند از دردی که تقابل او با جهان بدبین مردسالار به جانش می افکند 

آنکس که مرا نشاط و مستی داد 

آنکس که مرا امید و شادی بود 

هر جا که نشست بی تامل گفت 

او یک زن ساده لوح عادی بود

می سوزم از این دورویی و نیرنگ 

یکرنگی کودکانه می خواهم 

ای مرگ از آن لبان خاموشت 

یک بوسه جاودانه می خواهم ...

ارزشهایی را در سه اثر اول او توانیم یافت اگر نگاه ما به او  عارفی را در سیر سلوکش ببیند که از پایین ترین پله های عرفان و از دقیق شدن در رازهای جسم تا  پرواز کردن تا پروانگی های روح ما را به زنی می رساند در استانه فصلی سرد با ایمانی که اگر سرانجامی دیگر داشت یقینی به ارمغان می آورد از جنس معجزه در کلمات

...باری فروغ را می خوانیم دیگر بار و دیگر بار ...شاعری که تولدی دیگر یافت تا شعر امروز را چند پله بر شانه های رنج خود بالاتر بیاورد ...فروغ را بخوانیم فارغ از نگاه کوته بینانه به زندگی شخصی فروغ ,فارغ  از نسبتهای ناروایی که برخی افراد انگار از قرقره کردن آنها لذتی وافر میبرند 

که صد البته شعر فروغ همیشه خود دندان شکن ترین پاسخها بر صورت نشُسته این ادیب نمایان بوده است..

دلم گرفته است

دلم گرفته است

به ایوان می روم و انگشتانم را

بر پوست کشیده ی شب می کشم

چراغ های رابطه تاریکند

چراغهای رابطه تاریکند

کسی مرا به آفتاب

معرفی نخواهد کرد

کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار

پرنده مردنی ست...

حق یارتان

جاویدان رافی

نظر خود را بنویسید دوستان ارزومند شادی هایتان..

زنده ماندن بی تو

اگر چه زنده ماندن بی تو یک معضل نخواهد شد

شدم شکل معمایی که بی تو حل نخواهد شد

اگر پیغمبری هم شیوه روز و شبم باشد.

برایم آیه ای مانند تو منزل نخواهد شد ...

جاویدان رافی